مناجات

خداوندا دلت دریا

سرود عشق می خوانی بر این دنیا

همه عالم چه زیبا

سر سجده فرود آوردند یکجا

بجز من ؛ این سراپا تقصیر خود خواه

به انسان بودنم می نازم

همان یک دم که در جانم دمیدی

همان قدرت که تو بخشیده ای بر جان ناتوانم

و من مستانه می غرم

 چه بی پروا تصمیم  

و چه خودخواهانه بر خلق سخت می گیرم

نمی دانم میان این همه خوبی و زیبایی

چرا برخشم و ظلم و کینه و بیداد مشغولم

مگر عالم به نظم و عدل پا برجا نیست ؟

مگر دنیا به عشق و مهربانی زیبا نیست ؟

چرا پروانه زیبا پریدن خوب می داند ؟

و بلبل شیدایی و غزل خوانی و گل هم رخ آرایی  ؟

و لیکن این من خودخواه اینها را نمی بینیم ، نمی فهمم!!!

و تو بخشنده مهربان را ناظر بر اعمالم نمی دانم ؟

خداوندا

در این عالم خاکی پس نامت سخت عصیان و آشوب است اینجا

نمی دانم ، نمی دانم

چرا خلق جهان را ارمغان،  این همه نیرنگ و زشتی

نصیب روزگاران است

دلم دلتنگ باران است

دلم جاروی عشق می خواهد

دلم دلتنگ نور، روشنایی و سپیدی است

تا بشوید تیرگی های جهل و ناپاکی را

غبار غم براندازد ، سرورد عشق خواند

در رفتن شب های ظلمانی،

 حماقت ها که فرزند نادانی یست،

سپیدی سر کشد بر صبح دانایی و عالم را نور در برگیرد

دلم دلتنگ تصویر قشنگی از مسلمانی است .